Güzel Sevmek

     

Bir ağacı, bir kuşu, bir sesi,bir kokuyu,bir yeri, gökyüzünü,toprağı veya bir insanı... Dünyada sevecek o kadar çok şey varken içimizde giderek artan bir öfke ve sevgisizlik var. Oysa sevdikçe çoğalıyor insan.  Sevdikce insan olduğunu anlıyor insan.
  Ben bir şeyi seversem çok severim tıpkı Pakdil'in dediği gibi:

"ben, bir şeyi hiç mi hiç az sevemedim, hele orta hiç sevemedim:
hep çok sevdim..
arkadaşlarımı da çok severim..
yeryüzüne biterim..

eve portakal aldığımda kasayla alırım, dayanamayanlar çürür.." 

   Kimisi bir ağacın rüzgara alkış tutmasını sever, kimisi yanan odunun kokusunu,kimisi kuşların sesini sever kimisi etini...Ama sever işte her insan bir şekilde sever. 

    Bir kuşu severken , fark etmez de elinde sıkarak öldürür ya bir çocuk biz çoğu zaman bunu yapıyoruz. Beceremiyoruz güzel sevmeyi.Seviyoruz ama severken de öldürüyoruz. Sonra arkasından oturup ağlıyoruz. Küçük bir çocuk masumluğuyla değil, ne olduğunu bilen pişmanlıkla. Sonra güzel sevmeyi denemek yerine artık kuşları sevmekten vazgeçiyoruz.Bazense kuşu seven bir kedi oluyoruz ve uçurumu görmeden kuşu yakalayabilmek için atlıyoruz. Ya ölüyoruz ya öldürüyoruz. Çok sevmek yerine daha güzel sevebilmeli insan..